Impresións

Hai días que son propios, e decir, non che pertenecen, pertenecenlle e ales, son os que non dependen de ti, movente, impresionante e vai no día, porque non depende de tí.

Un destes pasados foi un de esos días, nun principio todo é normal. Sair o mar (a pescar -ou non) e cear con un dos amigos permanentes, dos invariables, pasen as follas do calendario, vexaste ou non te vexas, non fai falta reciclarse, nin facer cousas raras e dos permanentes por razón de vida. Pois como decía todo era normal, previsible, agradablemente planificado dende a ilusión que ambalas dúas cousas me producen.

Pero todo tornou excepcional, impresionante. Supoño que e a virtude das sensacións, magnificar, elevar e sacarnos na monotonía.

Sempre digo que cando estou no pantalán cada amarra que solto (teño 4) pecho unha porta do cerebro e abro outra, cando saio polo faro do peirao xa pouco me queda por pechar e cando sobrepaso a Lobeira entro nunha amnesia do terrenal e entro no mundo das sensacións, soio me leva ocurrindo uns ..... anos. E meior terapia que teño contra moitas cousas, que en ese entorno perden o seu caracter de importancia, incluso me olvido das fealdades, e vaia si non hai!!. Postos así, soio me queda disfrutar, decíame alguén que me acompañaba na dorna "e que si non podo contarl estas sensacións, é que non me entenden" (así que, espero me entendades). Que si o ceo que si o mar que si os peixes que si ........ Bueno pois, que grande é o mar!!!. Eu non son mariñeiro, eu non son navegante eu paseo no gran lago que é a Ría de Arousa, e que non teñamos moito norte!! vale. Pois eso, son navegante de lago, e decir, coñezo o vento, pero non coñezo o mar, e istoi foi o que me impresionou, verme tan pequeno a bordo do meu barquiño diante da "muralla" que te eleva e te volve a baixar en armonia, perto da boca da Ría (esto era o excepcional), que mar unha tras outra a olas levantabanse invertebradas, inspiradas polos baixos e mostraban toda a súa amable fermosura, "orjeaban" me dixeron. Poucas veces se ven orjear os baixos do medio da Ría dende Cambados. Din que polo Sur de Cambados, no lado que mira a Toxa e a Noalla, polas noites de Temporal ainda se oie o mar na Lanzada. Miña nai, decíame que esto antes da contaminación de son, esto era normal.

Eu no medio do lago, escoitaba o mar nos baixos das Pedras Albas, nas Lobas e disfrutaba do espectaculo subindo e baixando. Nunca me pasara.

Como será estar no medio de unha de estas??!!!!!!

Con días así un chega a terra co peito enchido, ufff !!!, para contar, son de esas cousas, das que teñen que enterderte, sino para quen falas?.

Pola noite sensacións encontradas e o recordo para unha persóa que se foi.

Bueno, xa que non hai regatas e pouco imos a lixar, ou nada, non por falta de desxo. Polo menos, baño de sensacións. E que o corpo esperta.