AHÍ VEN O INDUSTRIAL

Cando se vive no fondo Leste da Ría de Arousa, atravesala coa mirada e moi doado ala o fondo sempre está o Con de Nor e a Illa de Salvora, despois de chover e con un bo día de sol e tamén polas noites podese ver "Riveira" e digo "Riveira", porque non soio é esa vila, senon todo o conxunto de pequenas vilas, parroquias e casas. Sempre me chamou a atención ver en algún libro de marcas como se facía referencia as "Casas dos Protestantes" como un grupiño de casas brancas agrupadas na beiramar, a verdade que nunca o poiden comprobar, pero esa é a costa W-NW da Ría para un que casí está no Leste.

Outro xeito de miralo e poñer medios e acercarse ata esas manchas luminosas e brancas, cousa que para uns é de coitio, pero para outros coma eu, non, casí é excepcional. Lembro sempre cando merquei a miñ aprimeira dorna, que todolos domingos percorríamos (con pracer) Aguiño, Castiñeiras, Riveira, Palmeira ... buscando que aparecera a que nos gustara, como apareceu. E casí como non podía ser de outro xeito ... en Aguiño, a porta da ría.

Alí ollabamos unha por unha casí polo pracer de ollar aquelas bermellas embarcacións, perdeuse o negro por mor da normativa, ainda que de aquela algunha estaba "como sempre". Chamoume a atención en dez anos como disminueu o número de dornas que descansaban na explanada da rampa (ates sería lavadero).

Así con estas vistas onde a coor o mar e o mar fan o paisaxe fermoso, miramos para "O Industrial".

O Industríal está sendo fortemente remozado nos "Asteleiros de Aguiño", onde polo que se pode apreciar dende perto do barco están a desenvolver un bon traballo a verdade e que para os que víramos o galeón antes de partir para Aguiño, resultaríanos irrecoñecible.

Oo primeiro que atopamos o entrar polo Asteleiro foron as pezas preparadas para a súa restauración.

Acordeime que si alguén sabe dos nosos galeóns un de eles e Luis o de Vilanova, patrón do Novo Sofía, e él foi o que por riba me contou algo da súa historia, sabe moito mais. Así dixome que se fixo nunha carpintería de Rianxo, pola Burata, no tempo en que remataba a guerra civil, e así o remate dos anos trinta, xa tiña porto base en Vilanova.

Como casi todos os galeón adicouse o transporte de carga xeral na Ría de Arousa, e a compra de sardiña, tampouco deixou de acarrexar barro, e pasou unha tempada por Arcade, logo voltou a Arousa, e rematou os seus días como areeiro e draga polos portos adiante.

Tamén me dixo Luis que no ano 1952 fora embestido por unha baca de Marín, percance do que saeu adiante.

Entramos cando o guindastre lle estaba a poñer o pau de popa, que rapidez, foi visto e non visto. Cando nos despistamos os operarios do Asteleiro, xa remataran a faena. Poidemos apreciar que a obra morta estaba practicamente toda renovada, incluso comentabamos se non se lle dera mais alto?, non o podemos acreditar.

Os traballadores do asteleiro remataban de poñer o pao no seu sitio. E o barco xa parecía querer sair o mar, a verdade e que lucia moi fermoso.

Comentabamos que si ben o barco non estaba mal, si precisou un importante traballo de reforzo e renovación, para poder sair o mar en perfecto estado.

O proxecto está e ser desenvolvido por unha entidade privada, e por dentro levará unha distribución acorde para o lecer, camarotes, baños ....

Ainda lle terán que poñer o "quillote" de lastre, que non o tiña, será do último antes de sair o mar.

Ahí o tendes, ainda falta, pero menos, o seu aspecto é impresionante, senon comparade coa foto, do vello e activo Industrial.

Será un mais a unirse a esa flota cada vez mais importante dos barcos grandes.

DE PESCA

Hai cousas as que un non se pode resistir, a verdade é que para uns non terá merito, para moitos será unha parvada para .... Pero para os que nos gusta a pesca e disfrutamos, con deportividade, das propias e das alleas, ainda que debo recoñecer que prefiero as propias naturalmente, esta é unha entrada bonita de ver.

Antes de nacer o meu 1º fillo hai ala 10 anos para atrás unha pesca como esta casi non tiña merito, o normal era triplicala ou cuadriplicala, a parte os días de boa pesca. Pero hoxe en día, podese considerar unha fermosa pescata. Son doradas, para os que non se enteran, adornadas con algunha robaliza, pequeneira de 1/2 kg. e cada unha de leas debía rondar o kg ou pasalo. A todo hai quen gane e no Mediterraneo quitarán exemplares mais grandes. Aquí outro coñecido sacou unha de 4 Kg. excepcional. Bueno parabens o meu amigo e desexarlle que teña mais días como este ou meiores.

Que disfrutedes coa vista !!

Falando de Javegas

Estos días estiveron naveando-bogando polo Mar de Arousa uns "javegotes" de El Palo, a verdade e que tiveron un valor .... (choiva-vento, vento-choiva) ... e logo de ver a Araceli que trouxeron Carlos, Agustín e compañía, puxenme a remenxer nas fotos e non poiden menos que recordar a outros malagueños de Pedregalejo, Nerja ... que no ano 2.005 estiveron bogando en Cambados, na "Rosario e Ana" e en Ferrol no 2.007 trouxeron unha buceta non lembro o nome, e que cando Muros, hasta última hora decían "zubimo a Muro con un zardiná, aunque ezta difisil" o remate foi imposible e quedamonos sen a súa agarimosa presencia. De estas coñecemos a Rafael, Fernando, Alfonso ... e por estas viaxamos no ano 2.006, eu tiven esa sorte, hasta Pedregalejo, hasta o Asteleiro tan nomeado "Nereo", bandeira de loita igual que o noso de Purro, amenazado por un paseo maritimo. Tamén lembro que a miña cuñada, afincada por ese lares tiña como referencia da zona o rueiro de El Palo (es un barrio de pescadores no?, ali debe ser estrano) e de un a Pedregalejo. Arriba, a "Rosario e Ana" no solpor cambadés, facía o desfile de tipoloxias en Cambados, abaixo, en plena boga no sol arousan, Alfonso bogando a extribor de primeiro, coa camiseta do Encontro. Fotos A.Loureiro e V. Delgado.
En Ferrol participaron na tertulia radiofonica (Fernando Dols) que dende o Encontro se fixo, menudo repoquer tomou asiento o redor do micro, internacionales todos eles.

No 2.006 foi o noso desprazamento a Malaga, devolvendo como corresponde a visita a ambados. As fotos son de Joan Sol a nosa Belén de Caldas e un servidor. Ala fomos coas nosa meiores galas e armados hasta os dentes, quen se atrevía con nos?De barcos non fomos mal tampouco, unha dorna unha buceta e a catraia, compoñian a representación do noso patrimonio así como unha exposición e diversas maquetas que nos acompañaron, e aparellos varios. Na mallante conviviron lanchas, dornas ... galegos e andaluces. A beirada do Asteleiro amenazado e o impoñente eucaliptal, de referencia en Malaga.
No mar a singulariedade das velas mezclabase coa silueta das lanchas e o seu bogar, un fermoso espectaculo no mar de Alborán.Tivemos tempos para ofrendas, inauguracións e homenaxes o I Encontro Marengo foi todo un exito e a convivencia ateigada de fermosos detaies de amistade.Algúns aproveitamos as actividades para ter a nosa experiencia como xeiteiros, con unha das antiguas pezas que levabamos para a exposición, saimos o patrón Pardavila cos seus tripulantes, Belen de Caldas e un servidor.

Cando o patrón mandou, largamos e casi sin darlle tempo o pitillo, mandou recoller, total era unha manobra de exibición, que ibamos pescar ali?, pensamos. Nin siquera largamos tal como mandaba a marea a pesares de que o patrón fixo a observación, pero tratabase do que se trataba, ademais ... polo vello aparello pasaban tabeiróns.Nada mais recoller uns metros de aparello, o patrón dixo, "enchemos a caixa" e así foi, nunca na miña vida pescara unha sardiña, nunca na miña vida largara unha peza do xeito, nunca disfrutara de aquel xeito, impresionante.Que decir do que pescaron os que levaron unha peza nova (mercada en Cambados), largaron como manda a marea e esperaron o xusto. A expresión " a capachos " non era unha metafora.Logo antes do alba a "Santa Cristina" largou o "arte", autorizada excepcionalmente para a ocasión e antes das primeiras luces do día o recolleuse o "copo" poidemos atoparnos coa riqueza e variedade piscicola do mar malagueño. Nunca comera xureliños ou parrochas o amancer e recién pescado, todo un luxo para abrir o día. Fritido co arte que soio ali teñen.

A pesares de que o vento as veces era un pouco molesto a "Laberca" poido navegar e outros bogar. Na foto de abaixo podedes observar a todala tripulación uniformada de branco, agás un que levaba o brazo marrón. Unha fermosa experiencia sentarse nunha javega (a "Virgen del Carmen") e poder bogar, hasta regateamos, a nosa competidora a "Santa Cristina". O xantar como sempre nas nosas cousas, un momento de relación e expansión, Agustín, poñía a punto a "fideuá". Él foi un dos que estos días bogou polo Mar de Arousa.
Que decir, como en moitas ocasións a Escola sempre é un punto importante nos desplazamentos que os colectivos da FGCMF realizan, aqui non foi menos, a súa bandeira, quedou alí, na noite de Pedregalejo. Algún ainda se acorda hoxe.

Representamos a FGCMF. en esta viaxe, membros da ACD Dorna da Illa de Arousa, Barcos do Norte de Viana do Castelo e CM. Salnés de Cambados.