RECORDOS

Hai momentos que se viven de un xeito particular, que non é malo nin especialmente bon, son "circunstanciales" esto acontece cando un é como é e está onde está como lle toca estar, o cal lle da o toque de circunstacialidade pero que en todo caso sempre deixa recordos, depois de ver as dúas entradas de Mar de de Joan Sol, a verdade e que me removeron a nostalxia, que decir. por eso non poiden resitirme a poñer estas fotos que para min son moi bonitas porque me recordan as magnificas persóas que nestes anos pasados de "armadanzas", tiven a oportunidade de coñecer e a verdade e que a xente do mar, leva a salitre pegada e eso, "que salados son todos eles".

Ofrenda a Virxe do Carmen. Malaga

A miña virtude nunca foi a relixión, pero como dixo Rafael, Fernando es nuestra Señora del Carmen ..., non facía falta mais, a Rafael nunca o veredes calzado -en el rebalaje-, pero tampouco parado e non poiden coñecerlle mais que boas caras.

Con él flanqueame o meu "tocayo" Fernando, ainda hoxe, e hai que decir que mais él, nos chamamos por telefono, como fan os amigos, para saber que tal vas, non mais, porque e Nadal, porque é recordo, porque é amigo do viaxe pola nosa cultura.

Por certo menudo arquivo.

Unha das sorpresas da miña vida e que nunca esquencerei, largar unha peza do xeito, que levabamos para expoñer, con mais furados que outra cousa, e ali mesmo, na praia de Pedregalejo -Malaga, collemos unha caixa de sardiña, Larri -Pardavila- xeiteiro de profesión, nin mirou a onde iba a marea nin fumamos o pitillo, pero así a todo, pescamos, non queirades saber como viñeron os que levaban pezas novas e ademais esperaron. Toda unha festa

A toma de Pedregalejo. Moncho de espaldas.

Festa dixemos, eso nunca falta, ahí temos verdadeiros especialistas, duas anecdotas. Cando nos votaron do Moll d' Espanha, na Festa a la Mar, porque non deixabamso dormir, e cando nos votaron do Palacio de Pedralbes, por inapropiados -o lado ceaba o principe Alberto de Monaco, eso sí reir reiababamos. Sempre recordamos o bon.

A Laberca, no que ainda non é Pedragalejo "beach", xunto con unha buceta dos Asteleiros Nereo, esta xente fixo un esforzo impresionante (como outros) cando trouxeron a lancha de javega dende Pedregalejo ata Cambados e o que é mais valioso, lograr evitar que os Asteleiros Nereo foran derumbados por mor dun paseo maritimo. Que familia!, que loita!, quitamos o sombreiro.


Bucetas, Dornas, Lanchas ... Galicia, Andalucía.
Aqui roubaronnos unha bandeirola da Escola da Illa, que disgusto levaba mais de un, non pola tela, senon polas xornadas que tiña enrriba.





Algún falaba de Cadaqués, ahí estamos, unha dorna en Cadaques, fomos 11 embarcacións e practicamente non poidemos navegar, desembarcamos en Port Lligat a beira da "Gala", con unha Tramontana .....

Uxio e a señora de Fernando Dols

O que non faltou foi o bon humor e a amizade, foi o 1º Encontro de Catalunya, non tiveron sorte, o tempo non lles acompañou, nin a administarción, pero bueno eso é a semente e algún día agromará, ou o meior hai outro xeito, baleares, cataláns, andaluces, portugueses e galegos disfrutamos de nos e seguimos a coñecernos.

Esta foto pareceme moi fermosa, casi podería ser en Galicia, pero a luz delatanos, Port Lligat, o abrigo, aquí non sube a marea nin baixou o vento.

Quen as vé tan bonitas ahí pousadas, xa pasara a anguria do viaxe, que foi en 2 pisos por vez primeira, e cando sain de Cambados, onde xa fora toda unha historia a carga ( o elementos aliados a contra), Moncho o amigo Moncho, dixome (e soio nos coñeciamos de una día) tranquilo Fernando de esto ocupome eu, pero quen cara... era aquel chofer, que nin sabía de barcos, moviase todo de adiante atrás e de lado a lado ... hai algunha expresión de inmenso "acongoge" ... tranquilo Fernando de esto ocupome eu ... saimos diante para pasar por Barcelona e polo camiño, ... Moncho como vai eso? ben tranquilo, respondía.

Dios !!! por onde se chega a Cadaques, a estrada .... non era estreita era mais estreita, empinada .... empinadisima, curveada ... curveadisima. Lembrarei toda a vida a noite e sobre todo a comida de cando chegamos nos por diante a Cadaques, e recordo a comida poque non me pasaba, tampouco vos podedes imaxinar a inmensa descarga de preocupación cando Moncho me dixo: xa chegamos, todo ben. O home pasou o fin de semán na do ferreiro preparando o a volta para meiorar as suxecións, que artista que gran e xeneroso tipo o Moncho, logo veu con nos a Malaga e a Brest (era como un de nos), con el Juan o seu compañeiro. Hoxe ainda me chama para saber onde imos este ano.

Moncho de clariño mirando para o gaiteiro.

As músicas mesturaronse, e como non podía ser de outro xeito soou a gaita, por certo foi unha de esas pequenas saidas onde fomos xente de toda Galicia, de Chantada, de Ferrol, de Riveira, de Portonovo, de Viana, de Coruxo, de Vigo ... e como non de Cambados e da Illa da Arousa

Desembarcamos pola praia, e todos a unha, tamén de esto un recordo, as presas non son boas compañeiras, a "Lui" a fermosa gamela coruxeira de Jorge, quedou pendurada por casi nada a 5 m. de altura, o palpito do corazón ainda o recordo hoxe, non pasou nada, unha vara que sobresaia da cuberta fixo de freno e ... estamos todos ben.

Por certo en estas duas historias, estiveron con nos entre outros Joan e a súa dona Marta, dos que sempre ...... bicos. Algunhas fotos como as da eirexa son de él, outras de Belén de Caldas, outras de Loureiro (ou de Beti ou tio Mini) e algunha miña.

Unha gran aperta a todos estes compañeiros residentes de nostalxias.