lunes, 9 de febrero de 2009

DIAS DE VENTO

Hermida da Lanzada


A verdade e que co nivel fotografico que abunda es estos días de festival de vento e choiva, dicidirse a publicar algo referido e tan atrevido como sair a dar unha volta con paraugas.


Menos mal que os de meteogalicia fan os seus pronosticos en xeral e a veces con excesiva precaución, así que nos permite sair a dar unha volta e mirar.




Pola miña banda non podo evitar recordar a nenez en estos días de vento, o as caras, as miradas de preocupación o abeiro das esquinas que protexían do enemigo vento. E logo o baixar a marea, revisar cabos, rizóns, quitar auga os que quedaban en seco, coa marea arriba observar o cabeceo ola tras ola, refacho tras refacho, e a cada pouco a pequenas gamelas, loros, botes ou racus, embarcaban un salseiro mais de auga a espera. O "loro" da casa chamabase "Ciscar" como o destructor que saeu no medio do temporal a salvar o os naufragos do Bismark e onde meu pai pasou o servicio militar.


Hoxe afortunadamente a espera limitase en cando saimos o mar? ou ... simplemente ver. Afortunadamente non hay barcos na baixamar, nin loitando cara o vento, hoxe estamos na era do pantalán, dos abrigos. Por eso me chamou a atención ver a esa gameliña de duas popas, que nantronte estaba casi afundida, cabecear os leves envites do vento cortado polo espigón, pero que poa súa mala situación, ainda lle chegaban.





Nos peiraos a calma, somente o vento que libraba o pretil do muelle axitaba as bandeirolas de señalización dos aparellos recordandolle a súa función. O simple ruido chamaba a atención, elas hoxe deberían estar marcando a situación dos "miños" espallados polo mar adiante. Na sua misión de pescar ou sobre pescar o mar.






De seguido pola beiramar, a competición politica, que cartelillo ou sistema de publicitación electoral aguantara ais?. A amigo Touriño non lle quedaba moito, hasta pensei, si sería unha premonición?





Pero a verdade e que logo decateime que as velas que anunciaban a Nuñez Feijoo non andaban meior, incluso diriamos que o sistema elexido era un tanto rixido e remataba saltando polo aire, tampouco iba ben. Ainda non poiden observar como iba a politica de comunicación do BNG. pero foi divertido ver como o vento levaba o aparato electoral, lástima.


Bueno esta foi a miña cronica do vento anunciado, a embarcación hoxe non sufría, o vento que soplaba era propicio para a súa tranquilidade, e a miña.



Xa non hai miradas polas esquinas. Menos mal.




7 comentarios:

Unknown dijo...

¡Hola, Fernando!

Me gusta la foto de las banderolas de propaganda política rifándose al viento, por la metáfora que contiene.

Por aquí parece que el vendaval no nos va a sacudir esta vez (ni el meteorológico ni el político); incluso hoy al mediodía ha hecho calorcito. ¡Que tiempos!

Mantente a cubierto de uno y de otro, por si acaso.

O´Fartura dijo...

Ai Fernando, pero mira que es eh¡¡¡
O que se lle esquese ao demo.
Aos candidatos podeseles aplicar aquelo da mítica película.

Foise co vento.

:)

Lino dijo...

Fernando:
Tes cámara nova???

Fernando dijo...

Joan, Moncho:
O vento non entende de siglas, os que mais diñeiro teñen son os que ocupan as vias principais coa sinalectica e neste caso foron os castigados, e verdade e que por cada poste da beiramar tiñamos un cadaleito en forma de cartel electoral.

Lino o da camara non se nota pois baixolle a calidade

Mar dijo...

Hola a todos,
Me imagino que el espectáculo de viento y olas en A Lanzada tuvo que ser muy bonito, esa zona es realmente de las más hermosas que conozco.
Respecto a la nueva cámara, sí que se nota, ya que no se distorsionan las imágenes, pero esto mejor te lo explica el Maestro Joansol. Por cierto, ahora que no nos escucha Fernando, tú como lo ves a él? es que anda ultimamente de un filosófico subido, dice que hace "calorcito" en pleno febrero de un rudo invierno, y para colmo se ha puesto a utilizar la letra S a mansalva en sus comentarios.... tú entiendes algo? :-)))))
De las banderolas políticas... ojalá el viento se llevara toda esta tomadura de pelo que es la política, del color que sea, todos son iguales (de malos), la diferencia es que de unos te esperas las cosas y de otros te vienen por sorpresa.
Biquiños

Nautijorge dijo...

Hola Fernando.
Devolviéndote la visita he descubierto tu blog.
¡As embarcacións tradicionais!, as miñas preferidas, e concretamente as dornas xa non digamos...
Pois mais nada, unha aperta e xa sabes... ata o 40 de maio... vento, choiva e mais frio... que xa podía chegar un pouco do cambio climático ese a nosa terra, que non? ;-) Pero ánimo, que todo o malo pasa, incluidas as eleccions... ;-)

Lino dijo...

Ao final non ibas moi desencamiñado, a Touriño quedáballe maís ben pouco...